allemachtig

Onderwerp: Brief 7, 'allemachtig'

De eerste brief met een titel, want man wat was dit bizar.

Namaste, de volgorde van de brief van vandaag is een beetje anders want over afgelopen week ben ik heel veel vergeten na de bizarre ervaring van zaterdag en zondag haha… vanaf zaterdag zeg ik alvast sorry voor de mensen met een zwak hart.

Maandag t/m donderdag

De verhalen van Cloudfactory bleven een beetje uit deze week, hard gewerkt en vaak na werk weer naar huis om te chillen en te slapen. Echter hebben we 3 dingetjes meegemaakt in deze week.

Maandag ging ik mn telefoon laten maken, ik moest ergens heen en de taxichauffeur had geen idee waar ik heen moest, ik ook niet…. Door middel van hele slechte engelse conversaties en allerlei rare handgebaren toch aangekomen waar ik moest zijn, phone laten maken en toen begon de weg terug.. Er zit een verschil in hoe je het schrijft in Bhaisepati en Phasupati, alleen de uitspraak is precies hetzelfde, laten we zeggen dat dit problemen opleverde. De taxi meneer in kwestie kon ook geen europese letters lezen, dus na 1000x B-B-B-B-B haisepati gezegd te hebben en laten zien waar het was zei de Nepalees uit het niets : SI !, ouwe spaans koning dat het was.. Maar beetje bij beetje begon ik de weg steeds minder te herkennen, 3x raden waar ik uitkwam; Phasupati ! waar hij ontzettend blij zei toen we aankwamen: Bhaisepati :) :) ben maar uitgestapt en een kijkje gaan nemen, best een mooi plekje, aapies en tempels overal maar ik moest weer terug. Klein opmerkingkje: het lag boven Kathmandu en Bhaisepati ligt 2 plaatsen onder Kathmandu, weer anderhalf uur in de taxi gezeten met een net iets te slimme taxi, waardoor de prijs niet heel goedkoop was maar jaa was wel weer een ervaring rijker.

Over dinsdag en woensdag heb ik echt zoveel te vertellen….: we hebben stage gelopen en woensdag hebben we een pizza gehaald die echt heel lekker was.

Zo dat was het.

Donderdag was de vlieger competitie, toch wel wat anders om een handgemaakt 1 lijns vliegertje te gebruiken met weinig wind I.P.V. m’n vertrouwde 9m kite.. Was er dus niet heel goed in.

Vrijdag 7 oktober

Dit klinkt gek maar ik ben gewoon blij dat ik hier ben aangekomen, want wauw wat hebben we allemaal meegemaakt.

Vrijdag tot 5 uur stage gelopen en de taxi gepakt naar thamel om een motor te zoeken. Ohja het is Dashain dus we zagen heel even onze plannen in het water lopen, want de eerste 2 verhuurzaken hadden gewoon geen motor meer. Bij de 3e was het raak! 2 motors binnen getikt. Toch steeds wel de woorden van Hugh in het hoofd gehad. Yeah we will drive there in approx. 3 hours, around 45 minutes over the most dangerous road in the world, The Himalayan Road, Sounds familiar?

AAAAAAAAAAAAAAAH!!

Zo dat moest er even uit..

Toen met de motoren een stukje gereden, waar we in een keer een steegje in gingen en bij een ik denk illegale motor modificatie winkel + een restaurantje + een skateshopje uitkwamen, allemaal gemaakt in containers. We hebben wat gegeten met Hugh, Yum en 3 nepaleze vrienden waar de namen helaas echt te ingewikkeld van waren om te onthouden. Yum is het vriendinnetje van Hugh die ook mee ging op de reis van zaterdag en zondag.

Shall we have breakfast at my place around 7? Waren de woorden die uit Hugh z’n mond kwamen, dat was de eerste shock van t weekend..

Zaterdag 8 oktober

Ik ben een tijdje bezig geweest met een geschikt woord te zoeken voor deze intro waar iedereen mee kan leven.. Vul het woordje allemachtig in zoals je denkt hoe ik er over dacht

Want allemachtig wat was het gaaf maar ‘allemachtig’ wat was het eng…

Eigenlijk heb ik op de terugweg iets gevonden waar deze verhaallijn sterk aan vasthoud, dat is de Top gear aflevering ergens in seizoen 16 uit mn hoofd. Het is de special in Irak. Wanneer James, Richard en Jeremy de eerste tour doen zijn ze bang, zweten zich kapot en voelen zich niet op hun gemak door middel van de wegen, het rijgedrag en ofcourse de oorlog van het land. In ons geval wordt de oorlog verplaatst met de landslides en aardbevingen.

Want de heenweg, ‘allemachtig’ een ervaring die ik nooit ga vergeten. Onze statistieken van de heenweg:

• Laten we zeggen dat het best dichtbij kwam..: 6
• Verplichting tot blind inhalen en hopen dat je het overleefd: 80
• Gestrande voertuigen gezien: 3
• Weg slippen met het voorwiel: 30
• Weg slippen met het achterwiel: 20
• Gevallen: 0

Maar de belangrijkste statistiek : beide Nog steeds heel en zo’n ongelofelijk bizarre ervaring erbij. Deze statistieken zijn natuurlijk vooral op gevoel geschreven omdat ik het gevoel probeer te beschrijven wat Ward en ik hadden gedurende de reis.

Het begon rond 8 uur in de file van Kathmandu. Het rijgedrag in Nepal kent geen structuur, en als het file is valt de 1% structuur die er is helemaal weg.. File op een motor betekent, als je 1m ruimte heb tussen 2 vrachtwagens die je niet kunnen zien, haal ze in of iemand rijd je aan. Zo rustgevend als je voor de 2e keer ooit op de motor zit..

De statistieken telde trouwens niet voor deze file, want dan ging je op de eerste 2 factoren richting de 100+. Maar na een tijdje lukte het ook wel, de gedachte is vrij simpel en misschien niet heel rustgevend voor jullie als thuisfront, sorry opa’s en oma’s voor jullie hart, het wordt nog erger.. De ‘veiligste’ gedachte is: ‘klap je spiegels in, kijk niet om je heen, en gooi hem echt OVERAL maar dan ook OVERAL voor.’ Want ben jij degene die hem steeds voor zich krijgt is de kans op een ongeluk vele male groter. Vergeet de structuur en gedraag je dronken, debiel of gewoon Nepalees.. Wat eigenlijk in het verkeer praktisch hetzelfde is.

Over dronken gesproken, wat wel heel grappig is de blaastest hier, die hebben ze namelijk niet..  Als de politie denkt dat ze alcohol ruiken kan je 5000 roepie aftikken en ga je de cel in, wat nou bewijzen?

Jaa file voorbij! Joehoeeee even kijken hoe hard die motor kan, OH die is net wat sneller als de gemiddelde scooter die we gewend zijn… toch stiekem wel een heel fijn gevoel. Maar na 20Km toen de bergweggetjes begonnen klonk de gedachte: ‘Wat had ik graag in de file blijven rijden’ Want dit was een ervaring bizar.

Ik zal proberen de onderliggende structuur uit te leggen volgens onze ervaring. De structuur slaat compleet nergens op.

De weg is circa 3 a 4 meter groot, met verkeer beide kanten op, de bussen rijden het hardst maar als motorrijder moet je die inhalen. In de bochten ga je vol op je toeter en bid je dat er geen bus aankomt. Of een bus of auto nou op jou weghelft rijd of op zn eigen, hij geeft echt verschrikkelijk weinig om je leven, je gaat maar aan de kant of het is einde verhaal. Probleempje is wel dat aan de kant vaak afgrond is, want na die 3 a 4 meter weg is aan de ene kant een solide afgrond van 200m+ en aan de andere kant een greppel van 1,5 m gericht aan een vrij harde berg die zeg maar niet voor jou aan de kant gaat als je daar heen moet..

Maar je bent dus een soort van verplicht als motorrijder om alles in te halen.

Voor de mensen zonder verstand van kiten, een kiteloop doe je op het hoogste punt van je sprong en dan wordt je ca. 20m voor uit geparachuteerd. Maar Lars wat heeft dit er mee te maken? Nou als je aan Maxim zou vragen hoe doe je een kiteloop? Is het: ja springen, kapot hard gaan gillen, het gewoon doen en hopen dat je het overleefd.

See the point?

Het inhalen was hetzelfde, toeteren-> terugschakelen -> Keihard gillen en vol gas geven -> en bidden dat er niemand aankwam. Dat ‘hopen dat er niemand aan komt’ gemixt met de gedachte van de bussen die eigenlijk niks geven om jou leven zorgde voor de statistiek van 6 really close ervaringen. Sorry paps, mams, opa’s en oma’s voor jullie hart..

Nog een keer pesten dan; 2x gewoon gestopt omdat ik zo aan het trillen was omdat het zo weinig scheelde.

Maar aan de andere kant, de stukken waar je kon doorrijden, het verkeer wat minder was en de wegen iets beter waren, WAUW wat gaaf.

Maar ik ben nog niet klaar met het angstige gedeelte van de weg, als het teveel wordt spoel je maar door naar wanneer het ‘euphorie’ gevoel begint.

Want daar kwamen we, The Himalayan Road waar ik het eerder over had, de gevaarlijkste weg ter wereld. Huh maar de himalayan road is er niet meer… dat klopt, door een van de landslides waren de laatste 20/30 kilometers ingestort, dus het werdt allemaal nog een beetje moeilijker. Oh ja het is ook bij een rivier. De gemiddelde Motorcrosser zou zo ongelofelijk trots op ons geweest zijn. Want ondanks dat je gewoon echt niet naar rechts moest kijken (afgrond) reed je dus over modder paadjes waar je bleef wegslippen. Slip na slip, bijna vallen na bijna vallen. Oh en tuurlijk dan kwam er weer een bus aan waardoor je op het modderpad dus op de rand van de afgrond moest gaan staan zodat een van de veel te oude, veel te hard rijdende TATA bussen er langs kon..

Maar wauw wat een ervaring, vanaf hier waren de wegen weer geweldig, nouja de wegen waren nog steeds even kut kwa wegdek en afgrond maar de ervaring was bizar mooi. Dorpje na dorpje, een betere feeling van de motor gecreëerd waardoor het laatste stuk van de heenweg weer geweldig was.

110km verder a.k.a 4 uur verder kwamen we aan bij het LAST resort, wat trouwens best een toepasselijke naam is aangezien het bungeejumpen en dergelijke wat er gebeurt.

Want daar kwamen we voor, de swing. Het verschil tussen een swing en een bungeejump is dat je met een swing een schommel effect hebt en daarom 6!! Seconde vrije val hebt (2x zo lang als bungee), de hoogste van heel de wereld. Daar val je dan 160 m naar beneden tot ongeveer 10 m boven de grond waar je met 150 km/u aan een klein touwtje vast zit en vol door vliegt. Ik heb geluiden gemaakt die ik echt niet wist dat ik die kon maken of überhaupt mogelijk waren… de nepaleze bungee crew lag helemaal dubbel omdat de benen van Ward en ik echt overal heen gingen tijdens de val, we houden vol dat het iets Nederlands is :).

Wat een ervaring, sta nogsteeds dubbel van de adrenaline. Wat een ervaring, helemaal verliefd op het bungeejumpen, swing en dat soort stuff, dus dat ga ik zeker vaker doen in de toekomst. (again sorry opa’s, oma’s en ouders)

Toen een beetje gechild, biertjes gedronken en wat gegeten. Toen de tent in waar Ward en ik sliepen want we zouden vroeg naar de Chineze grens gaan.

Zondag 9 Oktober.

Vroeg opgestaan, ontbeten en toen we onze motoren hadden gepakt vroegen we aan de guard hoe lang het was naar de chineze grens. Hij zei: succes, alles is ingestort door een landslide. Misschien in het bericht over zaterdag niet goed nadruk op gelegd maar ik denk ¼ van alle wegen die we gereden hebben zijn ingestort door Landslides. Wat soms hele heftige beelden (denk aan kapotte huizen, wegen of dorpen) en soms hele gave beelden creëert. Dus we namen lekker lang de tijd om naar Kathmandu te komen en een beetje sightseeing te doen.

Even terug komen bij de top gear special. In die aflevering van irak kwamen ze er eigenlijk op de terugweg achter dat het helemaal niet zo eng was, maar eigenlijk een van de mooiste dingen die ze ooit gedaan hebben. Het geluk straalde van hun gezicht omdat ze zich veilig voelde, het landschap zo ongelofelijk mooi was en de wegen eigenlijk ook wel leuk waren om te rijden.

Ik heb geprobeerd om de zaterdag volgens mijn ervaring te beschrijven, maar na zondag dacht ik gast wat stel je je aan. Want ‘allemachtig’ wat was dit een ervaring. Ik spreek 100% eerlijk als ik zeg dat de terugweg de mooiste rit is die ik ooit heb gereden, en sowieso een van de mooiste dingen die ik ooit gedaan heb of ga doen. Want dat geluk van die top gear guys wat van hun gezicht af straalde, dat was bij mij x10. Zit dit alweer met een glimlach te typen. Want eigenlijk, Waren de wegen zo ongelofelijk mooi, niet het wegdek of de afgrond maar de omgeving wauw. ‘allemachtig’ wat was dit bizar, kan het niet vaak genoeg zeggen. Overal de mooiste watervallen gezien, langs de rivier gereden en genoten van de omgeving.

De modder wegen waar ik zaterdag angstig was, heb ik zondag zo van genoten en me helemaal kapot gelachen hoe erg we onder de modder zaten allemaal. Elke seconde, angstige momenten of zelfs erger van de reis was het zo waard om dit mee te mogen maken.

Ik zocht een mooi woord om te beschrijven hoe vet de reis was, het woord dat het dichtste bij komt is ‘euforisch’ maar de uitspraak ‘ woorden kunnen niet beschrijven hoe het was’ is 1000% van toepassing. Ik zal jullie stap voor stap meenemen met de terugreis zoals ik jullie heb lopen pesten over de heenreis.

We begonnen vanaf het resort, ca. 15 min leuke weggetjes, watervallen overal. Bij de watervallen steeds gestopt om even te kijken en te chillen. De wegen waarvan ik zaterdag zei dit is zo eng, zou ik nu zeggen; deze wegen zijn zo geweldig.

Omringd door jungle, rivieren, dorpjes, bergen en dan rij je in een vallei.. WAUW. het inhalen, het rijden, het wat harder gas geven, harder door de bochten gaan gecombineerd met de omgeving die hierboven beschreven is bezorgd me gewoon opnieuw kippenvel (maandag ochtend half 11).

Na een uurtje zijn we ergens gestopt om ergens te eten. En toen zijn we gereden naar de grootste shiva ter wereld. Shiva is de god van het welzijn (hindoeisme), zeker een mooie afbeelding die altijd wordt vertoond In nepal, maar een shiva van ca. 60m hoog was echt overwhelming, in een positieve manier! Toen richting kathmandu gereden, na zo’n dag van bergweg na bergweg was het ook heel leuk om even snelweg te pakken en even het gas vol open te gooien.

In kathmandu aangekomen een pizzatje gegeten bij Fire & Ice en even op een rooftop barretje een drankje gedaan, de motoren ingeleverd en lekker naar huis gegaan. Kapot van de afgelopen 2 dagen zaten we met een veel te grote grijns op onze bekkies rustig aan een serietje te kijken en zijn we richting bed gegaan.

Wat een angst, Wat een gevaar, Wat een bizarre gebeurtenissen, wat een verdriet van de landslides een aardbevingen.

Maar vooral.

Wat een plezier, wat een geluk, wat een lol, again wat een euforie, wat een blijdschap

Maar vooral wat een dank dat we dit mee hebben mogen maken.