allemachtig

Onderwerp: Brief 7, 'allemachtig'

De eerste brief met een titel, want man wat was dit bizar.

Namaste, de volgorde van de brief van vandaag is een beetje anders want over afgelopen week ben ik heel veel vergeten na de bizarre ervaring van zaterdag en zondag haha… vanaf zaterdag zeg ik alvast sorry voor de mensen met een zwak hart.

Maandag t/m donderdag

De verhalen van Cloudfactory bleven een beetje uit deze week, hard gewerkt en vaak na werk weer naar huis om te chillen en te slapen. Echter hebben we 3 dingetjes meegemaakt in deze week.

Maandag ging ik mn telefoon laten maken, ik moest ergens heen en de taxichauffeur had geen idee waar ik heen moest, ik ook niet…. Door middel van hele slechte engelse conversaties en allerlei rare handgebaren toch aangekomen waar ik moest zijn, phone laten maken en toen begon de weg terug.. Er zit een verschil in hoe je het schrijft in Bhaisepati en Phasupati, alleen de uitspraak is precies hetzelfde, laten we zeggen dat dit problemen opleverde. De taxi meneer in kwestie kon ook geen europese letters lezen, dus na 1000x B-B-B-B-B haisepati gezegd te hebben en laten zien waar het was zei de Nepalees uit het niets : SI !, ouwe spaans koning dat het was.. Maar beetje bij beetje begon ik de weg steeds minder te herkennen, 3x raden waar ik uitkwam; Phasupati ! waar hij ontzettend blij zei toen we aankwamen: Bhaisepati :) :) ben maar uitgestapt en een kijkje gaan nemen, best een mooi plekje, aapies en tempels overal maar ik moest weer terug. Klein opmerkingkje: het lag boven Kathmandu en Bhaisepati ligt 2 plaatsen onder Kathmandu, weer anderhalf uur in de taxi gezeten met een net iets te slimme taxi, waardoor de prijs niet heel goedkoop was maar jaa was wel weer een ervaring rijker.

Over dinsdag en woensdag heb ik echt zoveel te vertellen….: we hebben stage gelopen en woensdag hebben we een pizza gehaald die echt heel lekker was.

Zo dat was het.

Donderdag was de vlieger competitie, toch wel wat anders om een handgemaakt 1 lijns vliegertje te gebruiken met weinig wind I.P.V. m’n vertrouwde 9m kite.. Was er dus niet heel goed in.

Vrijdag 7 oktober

Dit klinkt gek maar ik ben gewoon blij dat ik hier ben aangekomen, want wauw wat hebben we allemaal meegemaakt.

Vrijdag tot 5 uur stage gelopen en de taxi gepakt naar thamel om een motor te zoeken. Ohja het is Dashain dus we zagen heel even onze plannen in het water lopen, want de eerste 2 verhuurzaken hadden gewoon geen motor meer. Bij de 3e was het raak! 2 motors binnen getikt. Toch steeds wel de woorden van Hugh in het hoofd gehad. Yeah we will drive there in approx. 3 hours, around 45 minutes over the most dangerous road in the world, The Himalayan Road, Sounds familiar?

AAAAAAAAAAAAAAAH!!

Zo dat moest er even uit..

Toen met de motoren een stukje gereden, waar we in een keer een steegje in gingen en bij een ik denk illegale motor modificatie winkel + een restaurantje + een skateshopje uitkwamen, allemaal gemaakt in containers. We hebben wat gegeten met Hugh, Yum en 3 nepaleze vrienden waar de namen helaas echt te ingewikkeld van waren om te onthouden. Yum is het vriendinnetje van Hugh die ook mee ging op de reis van zaterdag en zondag.

Shall we have breakfast at my place around 7? Waren de woorden die uit Hugh z’n mond kwamen, dat was de eerste shock van t weekend..

Zaterdag 8 oktober

Ik ben een tijdje bezig geweest met een geschikt woord te zoeken voor deze intro waar iedereen mee kan leven.. Vul het woordje allemachtig in zoals je denkt hoe ik er over dacht

Want allemachtig wat was het gaaf maar ‘allemachtig’ wat was het eng…

Eigenlijk heb ik op de terugweg iets gevonden waar deze verhaallijn sterk aan vasthoud, dat is de Top gear aflevering ergens in seizoen 16 uit mn hoofd. Het is de special in Irak. Wanneer James, Richard en Jeremy de eerste tour doen zijn ze bang, zweten zich kapot en voelen zich niet op hun gemak door middel van de wegen, het rijgedrag en ofcourse de oorlog van het land. In ons geval wordt de oorlog verplaatst met de landslides en aardbevingen.

Want de heenweg, ‘allemachtig’ een ervaring die ik nooit ga vergeten. Onze statistieken van de heenweg:

• Laten we zeggen dat het best dichtbij kwam..: 6
• Verplichting tot blind inhalen en hopen dat je het overleefd: 80
• Gestrande voertuigen gezien: 3
• Weg slippen met het voorwiel: 30
• Weg slippen met het achterwiel: 20
• Gevallen: 0

Maar de belangrijkste statistiek : beide Nog steeds heel en zo’n ongelofelijk bizarre ervaring erbij. Deze statistieken zijn natuurlijk vooral op gevoel geschreven omdat ik het gevoel probeer te beschrijven wat Ward en ik hadden gedurende de reis.

Het begon rond 8 uur in de file van Kathmandu. Het rijgedrag in Nepal kent geen structuur, en als het file is valt de 1% structuur die er is helemaal weg.. File op een motor betekent, als je 1m ruimte heb tussen 2 vrachtwagens die je niet kunnen zien, haal ze in of iemand rijd je aan. Zo rustgevend als je voor de 2e keer ooit op de motor zit..

De statistieken telde trouwens niet voor deze file, want dan ging je op de eerste 2 factoren richting de 100+. Maar na een tijdje lukte het ook wel, de gedachte is vrij simpel en misschien niet heel rustgevend voor jullie als thuisfront, sorry opa’s en oma’s voor jullie hart, het wordt nog erger.. De ‘veiligste’ gedachte is: ‘klap je spiegels in, kijk niet om je heen, en gooi hem echt OVERAL maar dan ook OVERAL voor.’ Want ben jij degene die hem steeds voor zich krijgt is de kans op een ongeluk vele male groter. Vergeet de structuur en gedraag je dronken, debiel of gewoon Nepalees.. Wat eigenlijk in het verkeer praktisch hetzelfde is.

Over dronken gesproken, wat wel heel grappig is de blaastest hier, die hebben ze namelijk niet..  Als de politie denkt dat ze alcohol ruiken kan je 5000 roepie aftikken en ga je de cel in, wat nou bewijzen?

Jaa file voorbij! Joehoeeee even kijken hoe hard die motor kan, OH die is net wat sneller als de gemiddelde scooter die we gewend zijn… toch stiekem wel een heel fijn gevoel. Maar na 20Km toen de bergweggetjes begonnen klonk de gedachte: ‘Wat had ik graag in de file blijven rijden’ Want dit was een ervaring bizar.

Ik zal proberen de onderliggende structuur uit te leggen volgens onze ervaring. De structuur slaat compleet nergens op.

De weg is circa 3 a 4 meter groot, met verkeer beide kanten op, de bussen rijden het hardst maar als motorrijder moet je die inhalen. In de bochten ga je vol op je toeter en bid je dat er geen bus aankomt. Of een bus of auto nou op jou weghelft rijd of op zn eigen, hij geeft echt verschrikkelijk weinig om je leven, je gaat maar aan de kant of het is einde verhaal. Probleempje is wel dat aan de kant vaak afgrond is, want na die 3 a 4 meter weg is aan de ene kant een solide afgrond van 200m+ en aan de andere kant een greppel van 1,5 m gericht aan een vrij harde berg die zeg maar niet voor jou aan de kant gaat als je daar heen moet..

Maar je bent dus een soort van verplicht als motorrijder om alles in te halen.

Voor de mensen zonder verstand van kiten, een kiteloop doe je op het hoogste punt van je sprong en dan wordt je ca. 20m voor uit geparachuteerd. Maar Lars wat heeft dit er mee te maken? Nou als je aan Maxim zou vragen hoe doe je een kiteloop? Is het: ja springen, kapot hard gaan gillen, het gewoon doen en hopen dat je het overleefd.

See the point?

Het inhalen was hetzelfde, toeteren-> terugschakelen -> Keihard gillen en vol gas geven -> en bidden dat er niemand aankwam. Dat ‘hopen dat er niemand aan komt’ gemixt met de gedachte van de bussen die eigenlijk niks geven om jou leven zorgde voor de statistiek van 6 really close ervaringen. Sorry paps, mams, opa’s en oma’s voor jullie hart..

Nog een keer pesten dan; 2x gewoon gestopt omdat ik zo aan het trillen was omdat het zo weinig scheelde.

Maar aan de andere kant, de stukken waar je kon doorrijden, het verkeer wat minder was en de wegen iets beter waren, WAUW wat gaaf.

Maar ik ben nog niet klaar met het angstige gedeelte van de weg, als het teveel wordt spoel je maar door naar wanneer het ‘euphorie’ gevoel begint.

Want daar kwamen we, The Himalayan Road waar ik het eerder over had, de gevaarlijkste weg ter wereld. Huh maar de himalayan road is er niet meer… dat klopt, door een van de landslides waren de laatste 20/30 kilometers ingestort, dus het werdt allemaal nog een beetje moeilijker. Oh ja het is ook bij een rivier. De gemiddelde Motorcrosser zou zo ongelofelijk trots op ons geweest zijn. Want ondanks dat je gewoon echt niet naar rechts moest kijken (afgrond) reed je dus over modder paadjes waar je bleef wegslippen. Slip na slip, bijna vallen na bijna vallen. Oh en tuurlijk dan kwam er weer een bus aan waardoor je op het modderpad dus op de rand van de afgrond moest gaan staan zodat een van de veel te oude, veel te hard rijdende TATA bussen er langs kon..

Maar wauw wat een ervaring, vanaf hier waren de wegen weer geweldig, nouja de wegen waren nog steeds even kut kwa wegdek en afgrond maar de ervaring was bizar mooi. Dorpje na dorpje, een betere feeling van de motor gecreëerd waardoor het laatste stuk van de heenweg weer geweldig was.

110km verder a.k.a 4 uur verder kwamen we aan bij het LAST resort, wat trouwens best een toepasselijke naam is aangezien het bungeejumpen en dergelijke wat er gebeurt.

Want daar kwamen we voor, de swing. Het verschil tussen een swing en een bungeejump is dat je met een swing een schommel effect hebt en daarom 6!! Seconde vrije val hebt (2x zo lang als bungee), de hoogste van heel de wereld. Daar val je dan 160 m naar beneden tot ongeveer 10 m boven de grond waar je met 150 km/u aan een klein touwtje vast zit en vol door vliegt. Ik heb geluiden gemaakt die ik echt niet wist dat ik die kon maken of überhaupt mogelijk waren… de nepaleze bungee crew lag helemaal dubbel omdat de benen van Ward en ik echt overal heen gingen tijdens de val, we houden vol dat het iets Nederlands is :).

Wat een ervaring, sta nogsteeds dubbel van de adrenaline. Wat een ervaring, helemaal verliefd op het bungeejumpen, swing en dat soort stuff, dus dat ga ik zeker vaker doen in de toekomst. (again sorry opa’s, oma’s en ouders)

Toen een beetje gechild, biertjes gedronken en wat gegeten. Toen de tent in waar Ward en ik sliepen want we zouden vroeg naar de Chineze grens gaan.

Zondag 9 Oktober.

Vroeg opgestaan, ontbeten en toen we onze motoren hadden gepakt vroegen we aan de guard hoe lang het was naar de chineze grens. Hij zei: succes, alles is ingestort door een landslide. Misschien in het bericht over zaterdag niet goed nadruk op gelegd maar ik denk ¼ van alle wegen die we gereden hebben zijn ingestort door Landslides. Wat soms hele heftige beelden (denk aan kapotte huizen, wegen of dorpen) en soms hele gave beelden creëert. Dus we namen lekker lang de tijd om naar Kathmandu te komen en een beetje sightseeing te doen.

Even terug komen bij de top gear special. In die aflevering van irak kwamen ze er eigenlijk op de terugweg achter dat het helemaal niet zo eng was, maar eigenlijk een van de mooiste dingen die ze ooit gedaan hebben. Het geluk straalde van hun gezicht omdat ze zich veilig voelde, het landschap zo ongelofelijk mooi was en de wegen eigenlijk ook wel leuk waren om te rijden.

Ik heb geprobeerd om de zaterdag volgens mijn ervaring te beschrijven, maar na zondag dacht ik gast wat stel je je aan. Want ‘allemachtig’ wat was dit een ervaring. Ik spreek 100% eerlijk als ik zeg dat de terugweg de mooiste rit is die ik ooit heb gereden, en sowieso een van de mooiste dingen die ik ooit gedaan heb of ga doen. Want dat geluk van die top gear guys wat van hun gezicht af straalde, dat was bij mij x10. Zit dit alweer met een glimlach te typen. Want eigenlijk, Waren de wegen zo ongelofelijk mooi, niet het wegdek of de afgrond maar de omgeving wauw. ‘allemachtig’ wat was dit bizar, kan het niet vaak genoeg zeggen. Overal de mooiste watervallen gezien, langs de rivier gereden en genoten van de omgeving.

De modder wegen waar ik zaterdag angstig was, heb ik zondag zo van genoten en me helemaal kapot gelachen hoe erg we onder de modder zaten allemaal. Elke seconde, angstige momenten of zelfs erger van de reis was het zo waard om dit mee te mogen maken.

Ik zocht een mooi woord om te beschrijven hoe vet de reis was, het woord dat het dichtste bij komt is ‘euforisch’ maar de uitspraak ‘ woorden kunnen niet beschrijven hoe het was’ is 1000% van toepassing. Ik zal jullie stap voor stap meenemen met de terugreis zoals ik jullie heb lopen pesten over de heenreis.

We begonnen vanaf het resort, ca. 15 min leuke weggetjes, watervallen overal. Bij de watervallen steeds gestopt om even te kijken en te chillen. De wegen waarvan ik zaterdag zei dit is zo eng, zou ik nu zeggen; deze wegen zijn zo geweldig.

Omringd door jungle, rivieren, dorpjes, bergen en dan rij je in een vallei.. WAUW. het inhalen, het rijden, het wat harder gas geven, harder door de bochten gaan gecombineerd met de omgeving die hierboven beschreven is bezorgd me gewoon opnieuw kippenvel (maandag ochtend half 11).

Na een uurtje zijn we ergens gestopt om ergens te eten. En toen zijn we gereden naar de grootste shiva ter wereld. Shiva is de god van het welzijn (hindoeisme), zeker een mooie afbeelding die altijd wordt vertoond In nepal, maar een shiva van ca. 60m hoog was echt overwhelming, in een positieve manier! Toen richting kathmandu gereden, na zo’n dag van bergweg na bergweg was het ook heel leuk om even snelweg te pakken en even het gas vol open te gooien.

In kathmandu aangekomen een pizzatje gegeten bij Fire & Ice en even op een rooftop barretje een drankje gedaan, de motoren ingeleverd en lekker naar huis gegaan. Kapot van de afgelopen 2 dagen zaten we met een veel te grote grijns op onze bekkies rustig aan een serietje te kijken en zijn we richting bed gegaan.

Wat een angst, Wat een gevaar, Wat een bizarre gebeurtenissen, wat een verdriet van de landslides een aardbevingen.

Maar vooral.

Wat een plezier, wat een geluk, wat een lol, again wat een euforie, wat een blijdschap

Maar vooral wat een dank dat we dit mee hebben mogen maken.

verjaardag gevierd + paradijs in kurintar

Namaste, we lopen een beetje achter op de brieven, veel te veel leuke dingen gedaan waar ik jullie over ga vertellen. Be prepared voor een lang verhaal

Donderdag 29 sep. ik zal jullie de CF verhalen besparen want het was een dag bizar hard werken en als ik daar over ga vertellen ben ik dadelijk weer moe...! Na CF zijn we naar familie snowden gegaan zij stonden er op dat Ward en ik langs kwamen om mijn verjaardag al te vieren, supercute :) en omdat het donderdag was is het gebruikelijk om met de amerikanen daar Survivor te kijken voor de 2e keer. Toen we aankwamen kwamen Rachel’s kids naar me toe rennen (8 en 4) ze gaven me een angry birds vlieger omdat het vlieger seizoen eraan komt. Normaal zou ik een gat in de lucht springen bij het woord vlieger seizoen, echter gaat dit om de hele kleine vliegertjes die vastgebonden zijn aan een touwtje. Maar dat schijnt ook heel leuk te zijn, donderdag is er zelfs een vlieger competitie op CF, lijkt me logisch wie die gaat winnen..

Oke ik dwaal af.. Echt super lief van ze! Want het is hier ook niet gebruikelijk om cadeautjes te geven. Wat helemaal goed uit kwam is dat ik van Rachel en John een zak nieuwe koffie kreeg, laten we zeggen dat ik die flink nodig heb gehad dit weekend. Na het kijken van Survivor met een margarita in de hand zijn we richting huis gegaan. Feyenoord speelde tegen Fenerbahce en dat begon om kwart voor 1 s’nachts nepal tijd. Eigenlijk kwamen we ook tot een grappige conclusie dat ik om kwart over 8 Nederlandse tijd al jarig was, tijdsverschil blijft een grappig ding. Er waren een paar zeer scherpe vrienden en familieleden die het door hadden, anderen moesten nog even aan hun reken skills werken haha. M’n nederlandse verjaardag tijd heb ik ook nog meegemaakt, want na het kijken van feyenoord was het kwart voor 3 en hebben we nog wat gechild en zijn we naar bed gegaan.

Vrijdag 30 sep. Allemaal leuk en aardig dat kwart voor 4 totdat ik me realiseerde dat ik er om kwart voor 8 weer uit moest, en dan slaap je ook nog op matras gemaakt van steen.. Nouja ik had het al over de koffie, na enkele uurtjes slaap maximaal gebruikt gemaakt van het koffiezet apparaat en weer op naar CF. Het was een rare dag op CF want er gebeurde zoveel random dingen. Om het beeld te schetsen, elke keer als er iets gebeurt of het nou waarde heeft of niet gaan ze klappen… Ik was jarig, er kwamen op verschillende momenten mensen terug van CF Kenya, er ging iemand weg bij CF, taart voor mensen (lees ook elke keer klappen), 2 mensen hadden hun certificaat gehaald, mensen kregen cadeaus (lees ook elke keer klappen). Ward en ik denken dus dat we gemiddeld elk kwartier wel een keer stopte met werken om weer ergens voor te klappen. Opzich wel lekker na de nacht er voor. Op t moment dat iedereen kramp in z’n handen kreeg was het 4 uur en toen was de engineering floor (waar wij zitten) klaar. We hadden namelijk een Engineering offsite party bij een restaurantje vlakbij, toen iedereen op z’n motor aankwam bij t restaurantje was er een veldje uitgezet. We waren in teams opgedeeld voor verschillende opdrachten en teambuilding dingen. Oh en als jullie dachten dat het klappen was afgelopen.. Elke keer als iemand te laat kwam gingen ze klappen en schreeuwen naar diegene dus nog 20 keer moeten klappen. Op het moment dat de spelletjes etc. voorbij waren gingen we weer, eerst werd iemand naar voren gehaald die weg ging en die ging wat vertellen etc. Het engels van de meeste Nepalezen klinkt net als nepalees dus we hebben niet helemaal verstaan wat hij zei. In een keer begon iedereen te zingen en moest ik naar voren komen, ze hadden een taart gemaakt waar op stond: ‘gelukkige verjaardag’ extreem schattig dacht ik. Het leuke voor iedereen was dat Ward dus een stuk taart over me heen mocht gooien/smeren lekker is dat. Hard gelachen en toen even snel richting huis gegaan.

Ward en ik waren van plan om mijn verjaardag te vieren in Thamel, Kathmandu. We hadden afgesproken met Roshan en z’n vrienden bij een jazzcafé rond 8/9, was super gezellig! Na een gin tonic en een biertje zijn we naar de Fire club gegaan. Een disco vol met dronken nepalese guys en girls. We hadden het plan om een beetje in verschillende clubs te gaan rondkijken. Echter na 3 vodka dachten we daar heel anders over.. Laten we zeggen dat we daarna in mate van alcohol m’n verjaardag licht gevierd hebben.

Man man man, wat was ik dronken…

Zaterdag 1 oktober.

Nadat we vroeg in de ochtend op zaterdag thuis aankwamen realiseerde we dat we weer ongeveer 3,5 uur konden slapen. We hadden namelijk afgesproken met Sunil Nepal en jazat. Again hebben we het maximale uit het koffie apparaat gehaald en zijn we de auto ingestapt. Naar het riverside resort in kuritar is het 120 km. okee, dan ben je miss max 1,5 uur bezig zou je denken.. Alleen ligt kathmandu 1300 m hoog en het resort op 200 dus je moest berg weg na bergweg, speldbocht na speldbocht, dus je reed gemiddeld 30/40 km/h maar dat was niet erg omdat de wegen, de bergen, de junglestammen en de rivier echt wel waanzinnig waren om te zien. Halverwege ergens geluncht en toen rond 4 uur bij het resort aangekomen. We waren eerst verkeerd gelopen dat we echt dachten; ‘in wat voor troep zijn we nu beland..’ Echter is het een heel raar fenomeen, de wegen zijn slecht, de huizen zijn dramatisch gebouwd, veel afval (wel een bizar gave natuur) en dan loop je een poort door en je komt in een paradijs. Leuke huisjes, 4barren een mega groot zwembad met poolbar, pool ruimtes en go on. Allemaal leuk die dingen maar we hebben toch echt vanaf 4 uur tot half 10 aan de poolbar gezeten. De rand van het zwembad was aan de berg dus je had vanaf het zwembad uitzicht op de rivier en de jungle. Een van de mooiste dagen die ik ooit heb meegemaakt. Daarbij denk ik wel de beste uit-kater dag ooit, alhoewel we nadat we klaren bij de poolbar ook niet meer helemaal nuchter waren.. Wat gegeten en toen nog een lange tijd buiten bij het huisje gechild, regelmatig een libelle of zelfs een salamander van je been af slaan en genieten van het uitzicht en de beesten.

Zondag 2 oktober.

Op zaterdag avond vroegen we aan Sunil, how late are you getting up on sundays normally? Uhm around 6-7. Oke dan, na weer weinig geslapen te hebben gingen we naar de cable car in Kurintar. Het was praktisch een skigondel waar mee je 1300m omhoog ging het was geen attractie voor mensen met hoogtevrees maar Ward en ik hebben er van genoten. Even het verschil tussen nepalese studentenprijs en foreigner prijs: 300 roepie (2.80 ong.) en 2127 roepie. Maarja het was het zeker waard. Bovenaan gingen we een tempel bezoeken, kleine opmerking, de tempel is compleet weggevaagd bij de aardbeving en is echt helemaal niks van over. Jammer om te zien, maar de manier hoe ze het weer oppakken is geweldig. Een huisje waar iedereen zelf kan bidden en gezegend kan worden, als je het zelf wilt doen koop je een mandje met wierook, bloemen en een kokosnoot. De wierook verbrand je op een speciale tafel buiten de lijn. En voor de bloemen en de kokosnoot kan je of in de rij staan om het te zegenen of het door iemand laten doen. Naast de tempel zitten 5 a 6 oude mannetjes in gewaden die bij iedereen een hindoe stip op het hoofd tekenen/plakken. Jammer genoeg is 30 graden + een stip op je hoofd geen goede combinatie dus op een gegeven moment zat de stip overal. Daarna zijn we weer de weg op gegaan en naar huis gereden. Echter toen we de kathmandu valley in kwamen stond er een file. We moesten nog ongeveer een kwartier rijden, 3 keer raden wat de verwachte tijd van de file was. 3 tot 4 uur.. Gelukkig kende onze vrienden allerlei verschillende weggetjes om helemaal kruipdoor sluipdoor toch bij huis te komen. Na de lange rit zijn we feyenoord gaan kijken op de livestream thuis. We waren zelfs zo lui dat we de kathmandu thuisbezorgd hebben uitgevonden, niet te eten maar op dat moment vonden we alles prima.

uitgaan en eerste week Cloudfactory

Een wat korter mailtje deze keer verspreid over 4 dagen, want we hebben niet zo heel veel gedaan…

Op vrijdag zijn we naar een klooster geweest met hele grote verwachtingen, echter kwamen we echt op een verkeerd tijdstip of zo iets, want er was bijna niemand. De kloosters zijn heel mooi hoor, maar het was niet wat we hadden verwacht. Toen een beetje rondgelopen in dat plaatsje, waar we nog een aantal mooie dingen hebben gezien, het gene wat me wel het meest bij is gebleven is dat we tegen elkaar zeiden; wat hoor ik? En er een slang van circa 2m langs ons gleed met een verschil van 10 cm. Ook voelde we ons zelf wel heel gaaf omdat er nepalezen waren die met ons op de foto wilde J

Toen naar huis gegaan en eigenlijk buiten de afleveringen Narcos en Fifa om niet meer zo veel gedaan.

Zaterdag 24  sep. 16

Goed uitgeslapen op dat extreem harde bed. Eventjes thuis gechild en toen richting thamel gegaan. Wat een geweldige avond. Toen we aankwamen wat rondjes gelopen en toen naar een leuk barretje gegaan. Het was een beetje een reggae kroeg waar alles bestond uit kussens waar iedereen op zat te chillen en een beetje voetbal te kijken. ZE HEBBEN HEINEKEN, feest! 2 biertjes en de wedstrijd Man united- Leicester city verder zijn we naar de overkant gegaan. Een Italiaans restaurant met een mooi dakterras. Het restaurant heette: Pizza, Pasta, Vino dus dat hebben we maar gedaan. Na eventjes genoten te hebben van het leuke barretje en de heerlijke pizza zijn we naar een tent gegaan waar we van roshan over hadden gehoord.

Toen we aankwamen bij Purple Haze, bleek het een vrij grote club te zijn waar live rockmuziek werdt gedraaid, helemaal vol met headbangende Nepalezen. Ook al hebben wij nou niet een bepaalde voorliefde voor de Nepaleze rockmuziek, toch hebben wij het geweldig gehad. Om 1 uur sloot de tent, maar we waren nog niet klaar, waar gaan we heen…  we hadden op t einde een nepalees groepje leren kennen die ons gingen pitchen om met hun te gaan stappen, nouja waarom ook niet. Wij in een taxi gestapt naar de middle of nowhere waar we bij een club terecht kwamen, waar het was echt geen idee, maar het was leuk. De nepalezen allemaal rond de 20-25 kwamen aanzetten met de vaagste verhalen waar ik jullie graag over zou vertellen! echter verstond ik ze niet dus het standaard antwoordt luidde: Ja, Nice!

Na wat biertjes sloeg de vermoeidheid rond 4 uur wel in dus zijn we lekker naar huis gegaan en het bedje in.

Zondag 25 sep. 16

Dit wordt een kort verhaal na de avond van gister..

Bijna het klokje rond geslapen, toen een beetje fifa gespeeld en ons voorbereid voor onze eerste dag cloudfactory. Stukjes geschreven die we over onszelf konden vertellen en wat we verwachtte, toen ook al weer redelijk snel het bedje in, meer kon ons hoofd ook niet echt aan..

Maandag 26 sep 16

Onze eerste dag Cloudfactory! Geen idee wat we moesten verwachten.

Toen we aankwamen begonnen ze met de all-hands meeting. Een meeting geleid door kabin, een Nepalees met verschrikkelijk goed Engels, ook wel is fijn. Al snel werden Ward en ik in het diepe gegooid waar we voor ca. 100-150 man onszelf moesten voorstellen. Mark Sears (CEO Cloudfactory) luisterde een beetje mee op de skype. De all hands meeting gaat over het bespreken wat mensen aankomende week kunnen verwachten en wat ze hebben gedaan afgelopen week. Echter ging het deze week een beetje anders. Het ging een uur lang over motiverende speeches en dergelijke, niet opgeven maar doorzetten, met een mooi verhaal over een stotterende medewerker van Cloudfactory die er nu alles aan deed om presentaties te houden over doorzettingsvermogen. Ook werd er gevraagd aan 3 mensen of ze iets motiverends over hun leven wilde vertellen, mooie verhalen gehoord van iedereen. Roshan zei vorige week maandag al dat iedereen in Cloudfactory z’n ‘brother’ en ‘sister’ is, dat was heel goed te merken tijdens deze meeting.

Toen gingen we ons voorstellen aan iedereen, waar mijn Nederlandse brein dacht; wow, ik heb nog nooit zoveel verschillende rare namen gehoord, dat gaat nog wel eventjes duren voordat ik die onder de knie heb.

Tijdens het voorstellen wordt iedereen voorgesteld als brother and sister, iedereen werkt heel hard maar is wel heel gezellig met elkaar.

Toen geluncht en toen zijn we gaan knallen aan ons plan van aanpak.

Het werk is leuk, de stage is leuk, maar als je gewend bent om als werk in de zon met mensen te praten en schooldagen tot max 1-2 uur, zijn kantoordagen van 9-6 best wel lang. Laat ik maar gaan studeren tot ik 30 ben ofzo, dat kantoorgedoe allemaal.

Na ons kantoordagje zijn we gaan zaalvoetballen met roshan en de jongens, mijn team won met 1 goal verschil van Ward z’n team, niet heel boeiend maar ik vind het wel leuk om te vertellen J

Lekker het bedje in gegaan en naar de volgende kantoordag!

motorrit naar nagarkot

Woensdag 21 September

Hallootjes. We zouden vandaag gaan motorrijden echter regende het te hard en hadden we ook niet echt zin om überhaupt iets uit te voeren na afgelopen dagen. Het enige wat we hebben gedaan is opzoek gaan naar een kleine monitor/tv om op te kunnen playstationen, dus we gingen in onze joggingsbroek de deur uit om even ‘een dorpje naar beneden te lopen’. Echter is een monitor een import product en daarom ook bijna nergens te vinden.

Uiteindelijk zijn we 8 uur bezig geweest, 18 kilometer gelopen en ik denk 70 winkels binnen geweest…  om uiteindelijk een kleine beamer te kopen waar we op kunnen spelen. Ook al ga je wat simpels doen in Nepal trek er maar een dag voor uit, maar wederom weer ontzettend veel lol gehad met elkaar en de behulpzame nepalezen.

Donderdag 22 September

Zie foto's beneden.

Een bijzondere dag. Om even terug in de tijd te gaan vroegen we dinsdag aan elkaar, kan jij eigenlijk motorrijden? We zeiden beiden in koor, nee ik heb wel een keer op de schakelbrommer van Anton gereden… gecombineerd met het achterlijke verkeer hier zaten we heel even in twijfel of we een motor gingen huren, 22 seconde later waren de twijfels weg en wilde we gaan motorrijden... Toen liepen we naar een verhuurzaak om te informeren hoe duur het was. 1000 roepie (8 euro) voor een dag.

Wij vanochtend wederom vroeg wakker en om 9 uur stonden wij bij de motorverhuur, 2 yamaha fzs gehuurd en Kathmandu uitgereden.

Nog geen 10 minuten later toen we heel kort ergens waren gestopt om te checken waar we heen moesten deed mijn elektrische start het niet meer… het nodige gescheld klonk uit m’n mond, maar toen de reparateur aankwam heb ik me doodgelachen toen hij opzoek ging naar een grote steen en daarmee een paar goede tikken op de carburateur gaf en de elektrische start het weer zoals van ouds deed.

We wilden graag naar een plaatsje genaamd Nagarkot rijden. Wat een rit… by far een van de gaafste dagen die ik ooit heb meegemaakt. Eerst een stuk op de snelweg gereden, we zijn helemaal verkocht aan het motorrijden, wat is dat gaaf zeg.

Na een lunch in Bhaktapur zijn we doorgereden, waarschijnlijk hebben we ergens een afslag gemist. Want we zijn door allerlei zandpaadjes vol met steentjes gereden toen we bij een bos aankwamen waar we doorheen moeten, een groot deel van de reis met trillende beentjes op de motor gezeten, want zonder motor ervaring zandpaadjes van 1m breed vol met steentjes en gaten in de weg waar zowel auto’s, vrachtwagens en motoren beide kanten op reden was toch nog wel een beetje eng..

Maar als je dan naar de zijkant keek, en het uitzicht over de kathmandu valley had was alles weer helemaal top.

Toen we midden in een bospaadje reden begon het te regenen. Wat is het slechtste wat je kan hebben op een motor op zandpaadjes gemaakt van takken, steentjes, mos en gaten… juist ja, water! Dus we zijn ergens gaan schuilen alvast zoekend naar een slaapadresje in de middle of nowhere waar we toen waren, want terug via dezelfde weg konden we niet. Toen het een beetje ophield met regenen en we de hoop op het vinden van Nagarkot hadden opgegeven, zeiden we: ‘Hey daar leven mensen volgens mij’ zo’n 600m de berg op van waar we toen waren. Wij moed verzameld om de beregende paadjes op te rijden en toen we bij het plaatsje aankwamen, kwamen we er achter dat het Nagarkot was J.

Toen hebben we op een van de mooiste plekjes waar ik ooit ben geweest geluncht, momo’s ofcourse. Toen zijn we via een andere weg teruggereden waar we minder het bos door moesten maar de weg wel nog slechter was. Na een reis van 8 uur kwamen we weer op de snelweg en gaven we flink gas richting Kathmandu.

Wat we van te voren al wisten is dat we in Kathmandu de weg zouden kwijtraken.. maar met heel veel geluk stopte er naast ons in de file 3 nepalezen op 1 scooter. En die hebben ons richting Thamel gebracht, waar we de motor weer hebben ingeleverd.

Een welverdiend biertje gedaan bij het Reggea cafe om daarna naar familie Snowden te gaan om een televisieshow te kijken met wat mensen van werk.

Het uitzicht, het verschil in mensen vergeleken met kathmandu, het rijden op de motor en de bizarre wegen heeft er voor gezorgd dat dit een dag is die we nooit meer gaan vergeten.

kennismaking cloudfactory, patan, monkey temple en kathmandu (2)

Namaste.

Maandag 19 september 2016-09-20

De dag startte bij Cloudfactory waar onze bekende facebook vrienden in real-life aan ons werden voorgesteld. Na een ontmoeting met Hugh, Tridev en Karmath kwamen we er achter dat het bedrijf ongelofelijk groot was,  4 verdiepingen vol met nepalezen. Om 11 uur gingen we lunchen bij Cloudfactory, buiten de bekende snack momo’s is het gerecht wat nepalezen elke dag zowel in de ochtend als in de avond eten Dal Bhat. Dal Bhat is rijst met een soep-saus achtig ding en een beetje curry, Mitosha, het was heerlijk! Dat het heerlijk was kwam ook wel door het uitzicht van het roof-top terras van Cloudfactory waar je zo over de Kathmandu-valley keek.

Na de lunch, wat trouwens een geweldige ervaring was door het uitzicht, de geweldige nepalezen en natuurlijk de Dal Bhat zijn we naar Patan Durbar Square gegaan.

Patan Durbar Square is een plaats die bestaat uit allerlei tempels, musea en mooie uitzichten. Helaas bestond Patan Durbar Square ook voor een groot deel uit renovatie, heel veel renovatie waar tientallen nepalezen mee bezig waren sinds de aardbeving vorig jaar. Toch wel heftig om te zien  dat hun mooie tempels zo kapotgemaakt zijn door de natuurramp vorig jaar. Iets wat alleen de toeristen/buitenlanders opvalt is dat ze het elke keer weer op precies dezelfde manier opbouwen en dat het bij de volgende ramp opnieuw instort…

Ondanks de vele gebouwen die verwoest zijn, toch ontzettend genoten van de mooie tempels en vooral genoten we van de nepaleze trots rond om deze tempels.

Oja, bijna vergeten, toen Ward en ik wilde pinnen om naar binnen te kunnen bij Patan Durbar Square moesten wij in het centrum zoeken en zoeken naar een pinautomaat, jaaaa! We hebben een automaat gevonden schreeuwden we in koor, alleen deed deze automaat het niet, onze zoektocht ging dus verder. 2 uur en 6 pin automaten verder vonden we eindelijk een ATM die het deed, laat dit nou net de gene zijn voor de ingang van Durbar Square…

Om half 6 moesten we terug zijn bij Cloudfactory, want vanaf daar zouden we down-town Bhalitapur lopen om onze eerste cloudfactory zaalvoetbal wedstrijd mee te maken. 10 geconcentreerde Nepalese Cloudfactory medewerkers stonden geconcentreerd klaar om ons even te leren voetballen, en waar Ward en ik dachten ‘dat niveau kan toch nooit hoog zijn’ botste het goed met elkaar en zorgde het voor een felle match. Ward in het ene team en ik in de ander, maar man wat zijn die aziatische smurfen snel en behendig. Na even inkomen en conditioneel op orde komen konden we prima mee ballen met de 10 gasten die met hun kleine beentjes toch een ontzettend goede techniek hadden.

Toen even de nodige afleveringen Narcos gekeken en naar bedje gegaan, we moesten er namelijk niet te vroeg uit de volgende dag.

dinsdag 20 september 2016

We gingen vroeg uit de veren (9 uur) om letterlijk aapies te gaan kijken, we gingen namelijk naar de Monkey Temple in Kathmandu. Een bos midden in Kathmandu waar we (voor ons gevoel) 1 miljoen treden omhoog liepen om een aantal tempels en monumenten te zien. Overal waar we liepen werden we omring door wilde aapjes. Na een tijdje genoten te hebben van het ontzettend mooie uitzicht, de apen en de nepaleze kunst die in overvloed aangeboden werd, zijn we gaan ontbijten. Tijdens het ontbijt vonden we dat we nog niet genoeg hadden gezien van de dieren dus zijn we naar de Patan Zoo gegaan, de Patan Zoo is een van de plekken die niet beschadigd is tijdens de aardbeving van vorig jaar. De dieren die we gezien hebben komen grotendeels ook voor in de Nederlandse dierentuinen, echter komen bijna al deze dieren ook echt uit Nepal zelf.

Na dat we klaar waren bij de dierentuin, gingen we een beetje rekenen en kwamen we er al snel uit dat ze hier voor toeristen gemiddeld 8 keer de prijs voor nepalezen vragen, wat voor Nederlandse prijzen eigenlijk nog steeds heel goedkoop is.

We zijn na de dierentuin naar Kathmandu centrum gegaan, we hebben een aantal rondjes gelopen in Thamel (gemeente van Kathmandu) toen we er achter kwamen dat er een festival was bij Durbar Square Kathmandu.

Wij met de fietstaxi die ons trouwens wilde afzetten naar Durbar Square gegaan. Met goed doorzettingsvermogen toch nog een prima prijs uit de chauffeur gekregen. Bij het festival aangekomen.In de eerste 10 minuten zeiden we tegen elkaar ‘het lijkt een beetje op de lampionnen optocht’ daarna zeiden we: ‘Ik heb nog nooit zoiets bizars gezien’.

Tienduizenden als het geen honderdduizenden mensen waren maakte plezier waar een aantal karren langskwamen en daar heel hard naar schreeuwden stonden naast ons. Waar we in het vorige bericht al hadden genoemd dat mensen met zo weinig zoveel plezier konden hebben werd heel sterk bevestigd.

Morgen gaan we rondom Kathmandu touren en daar horen jullie snel alle verhalen over.

eerste dagen Kathmandu(1)

Namaste !

Wat een mensen hier, de vriendelijkheid en gastvrijheid is ongelofelijk. Eerste dag kwamen we op de luchthaven aan na een reis van 20 uur en zeiden ze: ‘ja het vliegtuig zat vol dus helaas is je bagage niet meegegaan, kom morgen maar terug’ in het gebrekkige Engels dat ze spreken…

Een beetje thuis gechilt en naar bedje toe gegaan. Het huis is top! Uitzicht op de Himalaya, goede banken, prima Wi-Fi, leuke kamers, goede keuken en de nodige nepalese schilderijen en beelden zijn ook aanwezig.

De douche is een grappig ding, midden in de badkamer van circa. 2 meter lang, waar als je douchet de wc en de wasbak compleet doorweekt zijn.

Dag 2 (vandaag) gingen we vroeg uit de veren (lees 9:30) om de bagage op te halen. Zweet wegvegend van het voorhoofd lopen we met onze veel te grote tassen het vliegveld af. Sim kaartje ook gehaald met behulp van onze eerste Nepalese vriend Roshan. Toen gaan lunchen met de familie Snowden, niet de beruchte crimineel uit de States, ook al heet hij wel John… geluncht bij de Kathmandu coffee, blijkt een grote koffie maker binnen Nepal te zijn en eigenlijk de enige tent met airco in Bhaisepati. Al snel zaten we aan de Momo’s een soort zachte natte deeg combinatie met vlees, dit is de meest voorkomende snack binnen Nepal. De panini sandwich die na de Momo’s volgde was ongelofelijk lekker, lekker Amerikaans een pot ketchup en een chemische strawberry milkshake erbij.

Terug naar huis gegaan, even 2 uurtjes geslapen om de vermoeidheid van de lichte jetlag tegen te gaan. De heuvel naar beneden gelopen naar de Chowk een bekende kruising vlakbij ons huisje. Daar de taxi naar de grote, arme maar verbazingwekkend gezellige stad Kathmandu gepakt. Onze taxichauf. Heette Anthony een Nepalese student die taxichauffeur was als bijbaan. Anthony was een leuke gast, praatte goed Engels maar bleek ook een verdomd goede verkoper te zijn waar ik met mijn aangeleerde d2d sales instinct toch goed instonk. De taxi was iets duurder dan we verwacht hadden, maar met een hele hoop interesse, goede Engelse kennis en een vriendelijke nepalese blik zorgde hij er toch voor dat wij op de terugweg opnieuw Anthony hebben gebeld om bij ons appartementje met roze slaapkamermuren terug te kunnen komen.

Kathmandu, wat een stad.

Het zijn van een zzp’er bevalt hier buitengewoon goed, name it en je hebt er in elke straat wel een winkel voor. We vroegen aan Anthony om ons bij Durbar Square te brengen echter zijn we op zijn aanraden naar Thamel gegaan. Durbar en Thamel zijn de bekendste gemeentes van Kathmandu. Aangekomen in de grote stad een aantal rondjes gelopen waar we bij een iets wat toeristisch tentje terecht kwamen. We kwamen er later achter dat het ‘Bon Appetit’ heette, nou dat smakelijk eten is goed gelukt! We begonnen ofcourse met de Momo’s en later voor mij een peper steak en een new York steak voor Ward. We zeiden luidkeels: ‘ Mi-tosh-a', het was heerlijk.

“Ik heb iets gelezen over de Blue Bar’ waren de woorden die uit Ward zijn mond stroomde. Wat een geweldige ervaring, Nepalese dames en heren voerde geweldige shows op, van comedy tot mooie Spaanse tango-achtige dans-acts. Met een ontzettend grote glimlach verlieten we deze bar om een nieuwe bar te zoeken, we kwamen langs een net iets te nieuw uitziende skyscraper (4 hoog..) waar heel groot ‘IbYza’ opstond. Wij naar binnen… niet wetend wat ons te wachten stond. Op de 4^de verdieping was een discotheek wat ons net niet Nepalees genoeg was. We gingen dus een verdieping omlaag en kwamen in een Nepalees barretje wat onze verwachtingen overtrof. Een grote gezelligheid waar de halve bar bestond uit een podium waar iedereen lekker aan het zingen en swingen was.

Dat we zagen met hoe weinig mensen zo veel lol kunnen maken heeft er voor gezorgd dat we elke minuut die we in de tent waren genoten hebben!

Morgen is de eerste dag dat we bij CloudFactory gaan lunchen en dan zien we wel weer wat de dag brengt!

Dhanyabaat (bedankt) voor iedereen de ons geholpen heeft om het mogelijk te maken om deze bijzondere reis te maken.

welkom

Hi, welkom op mijn blog.
Ik zal mezelf even voorstellen: Ik ben Lars Kroef 19 jaar oud en verblijf sinds begin september in Kathmandu, Nepal. Ik loop hier stage tot eind December en maak verschrikkelijk veel mee. Ik wil graag mensen informeren hoe gaaf Kathmandu is, hoe de Nepalezen binnen het bedrijf denken ook maken wij unieke dingen mee omdat we vaak worden mee genomen door locals en op plekken komen waar je anders nooit zou komen. Het bedrijf waar ik stage loop is Cloudfactory en ben hier samen met een vriend van me genaamd Ward. Links op de foto ben ik, rechts is ward en dit is een foto gemaakt op een van onze motor trips naar Nagarkot.